O jaki rodzaj podziękowania chodzi i w czym kryje się tajemnica tego podziękowania.  Piszemy o coraz bardziej zapominanej tradycji towarzyszącej święceniom kapłańskim. Chodzi o manutergium określane jest jako najpiękniejsze podziękowanie, jakie ksiądz może złożyć swojej matce. Jak podaje tradycja zwyczaj ten sięga pierwszych wieków chrześcijaństwa dotykając bezpośrednio świętej Moniki matki świetego Augustyna.  Doskonale wiemy, że matka każdego kapłana ma szczególny udział w narodzinach powołania swojego syna. Dlatego  Kościół  w minionych wiekach postanowił je szczególnie docenić. Czym jest manutergium ?  Słowo „manutergium” z języka łacińskiego można przetłumaczyć jako „ręcznik”.

Święcenia kapłańskie to ważne wydarzenie nie tylko dla Prezbiterium i całej wspólnoty Kościoła, dla  samego święconego, ale także dla jego najbliższych, a w sposób szczególny dla jego rodziców. Trudno więc dziwić się łzom wzruszenia, które niejednokrotnie pojawiają się w ich oczach podczas Litanii do Wszystkich Świętych, kiedy ich syn leży w najgłębszym akcie uniżenia na posadzce świątyni w ktorej przyjmuje największy dar niebios – święcenia kapłańskie. .

Podczas liturgii święceń biskup namaszcza dłonie neoprezbiterów Krzyżmem. Wypowiada przy tym słowa: „Nasz Pan, Jezus Chrystus, którego Ojciec namaścił Duchem Świętym i mocą, niech Cię strzeże, abyś uświęcał lud chrześcijański i składał Bogu Ofiarę”. W dawnej liturgii zawiązywano namaszczone ręce płóciennym materiałem – manutergium , aby ten wchłonął nadmiar świętego oleju, który spływał po dłoniach nowo wyświęconego prezbitera.

Zgodnie z tradycją w czasie Mszy prymicyjnej neoprezbiter wręczał manutergium swojej mamie.  To wyraz wdzięczności za jej trud i poświęcenie. Do dziś ta tradycja zachowała się w części Kościoła , w szczególności  w krajach anglosaskich. Do tej tradycji decyzją Pierwszego Biskupa Kościoła powraca również Katolicki Kościół Narodowy.  Manutergium bywa oprawiane w gablocie i przechowywane w domu jako najcenniejszy skarb. W dniu pogrzebu matki kapłana jest ono wkładane w jej ręce na znak, że oddała Bogu swojego syna.