Duszpasterstwo niezwyczajnego wsparcia…

Kościół Rzymskokatolicki prowadzi ożywioną dyskusję na temat ordynacji kobiet, błogosławieństwa związków jednopłciowych. Wyraża swoje stanowiska. Biskupi poszczególnych krajów zajmują swoje stanowiska. Jedni kończą dyskusję inni ją zaczynają.

Mało kto spogląda na realny problem i dramat kobiet, które żyją w cieniu obowiązku celibatu swoich mężczyzn – księży – ojców ich dzieci. Połączonych więzami uczucia i wspólnych pragnień.

Do tych pań, do tych kobiet, które nieraz w swoich małostkowych środowiskach wiejskich, małomiasteczkowych są napiętnowane bardziej niż ksiądz – pedofil należy wyciągnąć dłoń – należy otworzyć się z duszpasterską troską. To zadanie szczególnie dla nas, dla naszych Żon, które nierzadko mają za sobą podobną drogę, aby pokazać i umocnić w nich te poczucie, że miłość to nie dramat, że ksiądz w tym kontekście to zwykły mężczyzna, który może być mężem i ojcem. Normalnie… Nie zaocznie w roli “wujka”.

Droga Siostro! Możesz liczyć na naszą pomoc, na nasze wsparcie i też na dyskrecję jeśli Ci na niej zależy.

Wiem, że o takie duszpasterstwo i wsparcie w kościele rzymskokatolickim trudno… Jest mocno niewygodne… Wiedz też, że Twój “facet” – ksiądz – ojciec Waszych dzieci, który zapewnia Cię, że kocha, ale musi pozostać w szeregu jest tchórzem i mało dojrzałym mężczyzną. Możesz go w tym uświadomić. Podobnie jak Kurie, które będą proponować “alimenty” i będą wymagać zerwania kontaktu ojca z dziećmi, księdza z Tobą.

To nie jest łatwe.

Jezus szedł na obrzeża miast, na peryferie. I tam szukał i powoływał… I nikogo nie przekreślał…

Jesteśmy… My, księża katoliccy, ojcowie, mężowie, dziadkowie i nasze Żony.

A tu link do artykułu dla księży wahających się przed słuszną i męską decyzję bycia ojcem i mężem