“Przygotujcie drogę Panu, prostujcie dla Niego ścieżki.”
Umiłowani Bracia i Siostry w Chrystusie naszym Panu.
Okres Adwentu, który przeżywamy jest czasem radosnego oczekiwania na przyjście Pana Jezusa. Jest to okres, podczas którego mamy szczególną okazję doświadczyć nawrócenia. Dziś przeżywamy już drugą niedziele Adwentu,można powiedzieć już połowa owego liturgicznego czasu – czasu oczekiwania na Przyjście Pana. Kościół nieustannie nawołuje do nawrócenia, do czuwania. Ileż to już razy słyszałam, słyszałem w moim życiu słowa Czuwajcie i módlcie się? Nie znacie dnia ani godziny! Okres Adwentu wiemy, że trwa zazwyczaj cztery tygodnie, a w tym roku tylko trzy. Wiemy dokładnie i znamy datę kiedy będziemy obchodzić, kolejną wigilię oraz Msze Świętą tzw Pasterkę… Jesteśmy w tej lepszej sytuacji, że znając datę obchodów Uroczystości Narodzin Zbawiciela, możemy się odpowiednio do nich przygotować.Kościół, daje nam tyle możliwości, w których Sam Bóg czeka, a przez głos rekolekcjonistów za słowami Proroka Izajasza woła: Przygotujcie drogę Panu…
Jaką drogę, ścieżkę w naszym życiu, rodzinach szykujemy dla naszego Pana? Czy czasami nie jest ona tylko przygotowaniem, do kolejnego spotkania z rodziną, znajomymi i pokazaniem się z jak najlepszej strony, sprzątając gruntownie dom, myjąc i ozdabiając okna, bo sąsiad już przystroił a ja muszę mieć ładniej? Czy czasami nie biegam po sklepach i szukam pięknego futra aby jakoś wyglądać na Pasterce? A może siedzę przed komputerem i wyszukuje promocji, wyprzedaży w sklepach?
Przez ten cały zamęt zapominam o najważniejszym! O w słuchaniu się w głos Pana i prostowaniu ścieżek dla Niego. Ktoś powie, a jak mam prostować te ścieżki? Odpowiedź jest prosta: Poświęć choć chwile czasu jaki poświęcasz na siedzenie przy komputerze, grach i rozrywce Panu Bogu, zastanów się głębiej nad słowami: Dokąd prowadzą ścieżki mojego życia? Czy odkrywam na nich obecność Pana Boga? Kiedy sięgam pamięcią w minione lata, przypomina mi się sytuacja, kiedy to siedzieliśmy w raz z współbraćmi w zakonnym refektarzu, w czasie wieczerzy wigilijnej, śpiewając kolędy, łamiąc się opłatkiem radując się życzeniami płynącymi od nas wzajemnie, pięknych słów o Narodzeniu Pana Jezusa z ust naszego przełożonego, smacznej grzybowej zupy i wielu innych wspaniałych wrażeń wynikających z tego pięknego wieczoru, przerwał nam nagle dzwonek do furty klasztornej. Jak to bywa w tradycji klasztornej brat furtian zapytał pokornie brata gwardiana czy może odejść od stołu i pójść otworzyć drzwi, na co otrzymał pozwolenie.Po kilku minutach wrócił do refektarza i poinformował że stoi jakaś pani prawie zapłakana i prosi aby jej sprzedać opłatek. Zdziwiony brat zapytał się Jej dlaczego tak późno przychodzi a ona na to ze całkowicie zapomniała o opłatku bo miała tyle pracy w domu kleiła pierogi smażyła ryby sprzątała prała aby wypaść jak najpiękniej przed rodziną i nawet miała sianko przygotowane ale niestety nie było tego najważniejszego a mianowicie opłatka.
Niestety my ludzie bardzo często zapominamy o wartościach jakie niosą za sobą te Święta o istocie tych Świąt. Mamy dzielić się miłością oraz radością płynącą z narodzin Naszego Pana i Zbawiciela i ze to On jest centrum wszystkiego a nie pierogi barszcze i grzybowe.Wysprzątajmy nasze serca przez sakrament pokuty . dzielmy się uśmiechem życzliwością Pokojem płynącym od Dzieciątka Jezus Aby Okazał nam Swą łaskę i Dał nam Zbawienie…
ks. Robert Drezner Proboszcz Parafii w Wieluniu
Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis