Wielki post zaczął się kształtować wraz z narodzinami Triduum paschalnego. Pierwsze wyraźnie świadectwa o nim znajdują się w listach świątecznych Atanazego biskupa Aleksandrii (328–339), oraz u Euzebiusza z Cezarei w jego Historii kościelnej. Choć początki mogły być znaczenie wcześniej. Tertulian (ok. 150-240) uzasadniał podjęcie postu przez chrześcijan motywem ewangelicznym, realizacją słów Jezusa z Ewangelii Łukasza 5,35: „Przyjdzie czas kiedy zabiorą im pana młodego, i wtedy, w owe dni, będą pościli”. Zabranie Oblubieńca, (łac. quia ablatus est sponsus), było motywem postu nie tylko w rzymskiej Kartaginie, ale także w tradycji greckiej i syryjskiej. Mowa jest o tym w Konstytucjach Apostolskich V,18.2 oraz w Didascalia Apostolorum V,12.16 . W pierwszych wiekach wielki post obejmował tylko Wielki Piątek i Wielką Sobotę. W III wieku poszczono już cały tydzień, zaś na początku IV wieku, na pamiątkę czterdziestodniowego postu Jezusa na pustyni oraz czterdziestu lat wędrowania Izraelitów po ucieczce z Egiptu, został przedłużony do czterdziestu dni. Niedziele, jako dni świąteczne, nie były nigdy do niego wliczane.
Tegoroczny czas Wielkiego Postu przeżywamy pod hasłem :
„Na cóż zda się wycieńczać ciało wstrzemięźliwością, jeśli umysł nadyma się pychą”. św. Hieronim
A zatem …
Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis