Program duszpasterski

 Katolickiego Kościoła Narodowego w Polsce

na rok liturgiczny 2020/2021

„Oto wielka tajemnica wiary – Eucharystia źródłem odrodzenia duchowego

 w czasach wielkiego kryzysu duchowego”.

 W imię Boże, podejmujemy kolejny   rok pracy na Niwie Pańskiej. Rozpoczynamy w czasie, kiedy nasza Ojczyzna i cały świat zmagają się z pandemią Covid -19, w czasie kiedy Chrystusowy Kościół znalazł się w dolinie ciemności , wielkiego kryzysu wywołanego przez złego ducha. W czasie, kiedy miliony wiernych porzucają wiarę, odwracając się od Boga, podważając potrzebę istnienia Kościoła, uczestniczenia w życiu sakramentalny. Domagając się wprowadzenia zakazu celebracji świętej Eucharystii, Komunii Świętej, domagając się natychmiastowego zamknięcia świątyń, jako miejsc szczególnie niebezpiecznych i rozsadników pandemii.

W tej trudnej atmosferze ducha i emocji, dotknięci również osobistym doświadczeniem i cierpieniem krzyża chorób, w tym koronawirusa i innych,  pragniemy nade wszystko Bogu w Trójcy Jedynemu złożyć nasze korne dziękczynienie, za tę niezwykłą łaskę, jaką było i nadal pozostaje dar swobodnej możliwości sprawowania Najświętszej Eucharystii każdego dnia w Katolickim Kościele Narodowym.

Pragniemy dziękować za Boży pokój i łaskę przepowiadania Słowa Bożego, na prawdziwych peryferiach Kościoła Chrystusowego.

Człowiek współczesny, pełen sprzeciwu i buntu wobec zła i grzechu , który dotknął Kościół hierarchiczny, oczekuje od nas współczesnych pasterzy i duszpasterzy, prawdziwego świadectwa Ewangelii.  Oczekuje świadków Chrystusa, a nie urzędników ludzkiej struktury w Kościele Chrystusowym, którzy nie dostrzegając prawdziwie duchowych potrzeb ludzkich, zajmują się od niepamiętnych czasów zaspakajaniem jedynie własnych spraw i troską o własny dobrobyt materialny.

Nowy rok duszpasterski i program z nim związany, nie mogą być więc wykładnią teoretyczną nad ludzkim życiem, ale prawdziwą wskazówką, jaką droga podążać, aby nasze działania na Niwie Pańskiej były prawdziwym pomnażaniem duchowych talentów, które otrzymaliśmy w chwili święceń kapłańskich, a którymi powinniśmy ubogacać tych dla których stajemy się prawdziwie świadkami Chrystusa.

 W takim duchu , duchu medytacji, ale i pogłębienia wiary, szczególnie tych, do których zostaliśmy posłani, stajemy na progu kolejnego roku z Ewangelią i Różańcem w dłoniach, z czystym sercem i czystymi duszami by prawdziwie świadczyć o Bożej miłości i wartościach jakie człowiek zyskuje poprzez prawdziwe zawierzenie Bogu. Pytamy więc : Panie skąd mamy czerpać siłę i moc by przepełniać się Twoją świętością, ale i dzielić nią z tymi których nam powierzasz?

Jezus niezmiennie kieruje nasze spojrzenie na świętą Eucharystię , ukazując w niej jedyne źródło naszego duchowego codziennego odrodzenia.

To dzięki Eucharystii przeżyliśmy ciężkie doświadczenia minionych lat i miesięcy. Doświadczenia choroby, niesprawiedliwych ludzkich osądów i niesprawiedliwych ocen , tak często kaleczących nasze życie duchowe i pozostawiających ciężkie , wymagające długiego duchowego leczenia i Bożej miłości , rany na naszej duszy.  To Eucharystia pozwoliła nam wytrwać w wierze i utrzymała w nadziei tak wielu wiernych. Tych wiernych, którzy łącząc się na modlitwie poprzez nową formę ewangelizacji – transmisję i uczestnictwo na żywo we Mszy świętej poprzez Internet, szczególnie w traumatycznym doświadczaniu pandemii. , mieli być może tę jedyną możliwość przyjmowania Chrystusowego Ciała, częściej w postaci duchowej niż sakramentalnej.

W świetle tych przeżyć, jakże cudowny i nowy wymiar przybiera zawołanie, tak bardzo nam bliskie i ukochane:  

„Oto wielka tajemnica wiary – Eucharystia źródłem odrodzenia duchowego w czasach wielkiego kryzysu duchowego”.

Nowe wyzwania i wezwania w roku liturgicznym 2021

Po latach pracy misyjnej w Ojczyźnie i Europie, w atmosferze pokornego i radosnego budowania kolejnych wspólnot, tworzonych w środowiskach życia kapłanów, wzrostu pięknego Sanktuarium Maryjnego, w którym ze szczególną pobożnością każdego dnia będzie adorowany nasz Pan w tajemnicy Eucharystii. W takim duchu, duchu pokory i z sercem skruszonym, pragnę zaprezentować Wam kierunki naszej dalszej wędrówki ku Chrystusowi, w tym trudnym czasie przejścia przez dolinę ciemności ,w którym bierze udział cały Chrystusowy Kościół.

Wierność Chrystusowi i codzienne sprawowanie świętej Eucharystii może sprawić , że stając w dzisiejszym Kościele ogarniętym kryzysem wiary, moralności i autorytetów , możemy wypełnić rolę ewangelicznych „roztropnych panien” , przygotowując drogę nachodzącemu Panu , a jednocześnie oświetlając drogę powrotu do Chrystusa tym, którzy porzucili Kościół. Rażeni zgorszeniem, wieloma grzechami swych przewodników duchowych,   odeszli od Kościoła, ale ciągle szukają drogi powrotu do Chrystusa. Tutaj właśnie jawi się niezwykłe miejsce, w tych peryferiach duchowości Kościoła, dla posługi pasterzy i duszpasterzy Katolickiego Kościoła Narodowego w Polsce i świecie.

Pragniemy być prawdziwymi świadkami Chrystusa, świadkami Ewangelii, naśladując życie naszego Pana i dyscyplinę zapisaną przez świętego Apostoła Narodów.  Dlatego lekarstwa na uzdrowienie ludzkich słabości , w tym naszych kapłańskich, mamy poszukiwać nie w chęci zabłyśnięcia w mediach, nie w recenzowaniu i wytykaniu przestępstw , grzechów i błędów innym, ale mamy wzmacniać siebie i innych poprzez autentyczne czerpanie mocy i siły duchowej z łask płynących z Eucharystii. Eucharystia powinna wyznaczać naszą kapłańską codzienność. Ma być wsparciem i jednocześnie kompasem na drogach naszego życia duszpasterskiego i codziennego świadectwa Ewangelii.

Podążając za Chrystusem z Ewangelią w ręku i miłością Bożą w sercu, każdego dnia niezmiennie przypominam o tych czterech podstawowych prawdach, które niech przepełniają nasze serce w działaniu ewangelizacyjnym dla Pana:

1. Eucharystia centrum życia człowieka wierzącego

2. Eucharystia jako jedyne lekarstwo dla rozdartej grzechami ludzkiej duszy i odnowy ludzkiego ciała.

3. Konieczność przywracania właściwego miejsca dla pobożności eucharystycznej jako zadanie reewangelizacyjne realizowane przez Kościół we współczesnym świecie.

4. Eucharystia umocnieniem naszego posłannictwa na peryferie Chrystusowego Kościoła.

Eucharystia centrum życia człowieka wierzącego

Współczesne, modernistyczne trendy zachęcają nas, byśmy w praktyce duszpasterskiej akcentowali ważność przepowiadania Słowa, jednocześnie marginalizując potrzebę uczestniczenia w sprawowaniu świętej Eucharystii . Tak często zapomina się , że to właśnie podczas Eucharystii przeżywamy nieustanną więź Boga, przemawiającego do nas poprzez swoje Słowo oraz Boga, przychodzącego do nas w sposób realny i rzeczywisty w tajemnicy swego Najświętszego Ciała i Najświętszej Krwi.  

Ostatni rok przeżywany w lęku pandemii ukazał na ogromne zagrożenia , realnie wpływające na życie duchowe współczesnego człowieka, jak również zanik pobożności katolickiej, będącej widomym znakiem zjednoczenia człowieka z Bogiem. Najpoważniejszym zagrożeniem, które zostało odsłonięte w ostatnich miesiącach, jest coraz mocniejszy zanik pobożności eucharystycznej w życiu człowieka. Wynika to ze   :

1. zminimalizowania sacrum w świętej celebracji, przejawiającego się między innymi zanikiem wypracowywania w duszach uczestników eucharystycznej ofiary, właściwych postaw duchowych, pełnych pobożności.

2. Zgoda na udzielanie Komunii świętej na rękę oraz w pozycji stojącej. Mimo zagrożenia pandemii musimy podkreślać nadzwyczajnych charakter przyjmowania Komunii Świętej na rękę . Nie wolno nam doprowadzić do zakorzenienie się trwałego przekonania ,że ta forma stanowi nową – aktualnie obowiązującą metodę przyjęcia Komunii Świętej. Zachęcam by po każdorazowo udzielonej Komunii świętej na rękę przeprowadzić nadzwyczajną formę adoracji i uwielbienia Pana ukrytego w tajemnicy Najświętszego Sakramentu. Niech to będzie również wyraz naszej ekspiacji za odwagę przyjmowania Pana w tej formie . Przyjęcie Komunii Świętej na rękę w niczym nie zwalnia wiernych od pozycji klęczącej, podczas przyjmowania Najświętszej Eucharystii. Jedynym wyjątkiem mogą być osoby chore i niedołężne .

3. Ciągłego sprowadzania niedzielnej ofiary eucharystycznej do sfery nakazowej. Naszym zadaniem ewangelizacyjnym jest rozbudzenie w duszy wiernych, właściwej postawy tęsknoty i miłości do Boga, która powinna pojawiać się w sercu człowieka prawdziwie wierzącego jako podstawowy motyw uczestniczenia w Eucharystii. Pragnę uczestniczyć w Eucharystii nie ze strachu i lęku przed Bogiem, ale z potrzeby serca, z miłości i chęci odnowy mojego życia . „Idę bo kocham , bo pragnę spotkać się z Bogiem, pragnę by wzmocnił mnie swoim Najświętszym Ciałem i Krwią „ . Lęk przed karą ma być ostatnim z motywów , kierujących ludzkimi decyzjami związanymi z udziałem w Eucharystii. Dlatego rodzi się tutaj ogromna potrzeba nowych form katechizacji również dla osób dorosłych,  by przywrócić Eucharystii jej właściwy wymiar, ale również by zmieniać wielopokoleniowe nawyki, które stawiały w niewłaściwym miejscu akcenty związane z potrzebą uczestnictwa we Mszy świętej niedzielnej.

Bez Eucharystii człowiek nie może się w pełni rozwinąć, jest jakby niepełnosprawny duchem.

Coraz częstsze próby usuwania Eucharystii z centrum życia Kościoła i chęć marginalizowania Jej, stanowi kanwę dla rozwoju licznych kryzysów w Kościele:

• kryzysu kapłaństwa, z zanikiem powołań do podążania drogą Chrystusa w Jego kapłaństwie;

• kryzysów w rodzinie z zanikiem instytucji rodziny, która przez wieki była budowana na trwałym sakramentalnym fundamencie małżeństwa;

• liberalizacji postaw na temat małżeństwa i prób zastępowania związku sakramentalnego opartego na miłości pomiędzy niewiastą i mężczyzną innym związkiem o charakterze jednopłciowym;

• Zanikanie naturalnej, wypływającej z darów sakramentalnych, potrzeby życia z Bogiem i według Jego przykazań;

• Laicyzacja życia rodzinnego, społecznego i narodowego w którym brakuje miejsca na postawy religijne, świadectwa wiary i pobożności.

Naszą rolą, w pracy duszpasterskiej szczególnie w tych trudnych czasach,  jest prowadzenie ludzi do Boga poprzez ukazywanie im najświętszych i najważniejszych tajemnic naszej wiary. Realizujemy to różnymi sposobami wypracowanymi i wypływającymi z mądrości Magisterium Kościoła, ale również poprzez zachęcanie i budzenie w ludzkich sercach postaw zdrowej pobożności eucharystycznej, która powinna stanowić fundament wiary. Bez Eucharystii człowiek nie może się w pełni rozwinąć, jest jakby niepełnosprawny duchem. Pamiętajmy i przypominajmy o tym zawsze, że

liturgia Eucharystyczna stanowi trzon rozwoju duchowego i powinna być aktywnie przygotowana i w pełni przeżywana przez wszystkich uczestników. Z tego względu należy dołożyć wszelkich starań, by mogli w niej wziąć udział ci wszyscy, którzy zechcą korzystać z wielkości darów Boga pozostawionych w tym najświętszym spośród sakramentów.

Eucharystia jedynym lekarstwem dla rozdartej grzechami ludzkiej duszy

Jak wierzymy i ufamy Duch Święty prowadząc Kościół, podejmuje działania nade wszystko poprzez posługę ustanowionych w Kościele Pasterzy. To oni w imieniu Chrystusa nie tylko sprawują w nim nadzór, ale powinni na wzór Chrystusa, być przepełnionymi miłością i miłosierdziem okazywanym również wobec tych, których losy życia poprowadziły ich na ścieżkę oddalającą, daleką od Boga.

Jako powołani przez Chrystusa pasterze i duszpasterze w kolejnym roku posługiwania troszczmy się więc o tych, którzy odsuwając się od Boga znaleźli się na dalekich peryferiach Chrystusowego Kościoła, coraz mniej odczuwając potrzebę pełnego jednoczenia się z Nim podczas przeżywanej Eucharystii.  

Naszym głównym zadaniem niech pozostanie   nieustanna dbałość, by nikt nie zaginął w otmętach świata z powierzonej nam  „Bożej trzódki” .

Musimy być nieustannie gotowi by „ pozostawiać dziewięćdziesiąt dziewięć owiec” i  nie bacząc na niebezpieczeństwa, wyruszać w poszukiwaniu tej która się zagubiła. A kiedy ją odnajdziemy, mamy obowiązek ją opatrzyć i zabezpieczyć przed grożącymi jej niebezpieczeństwami. Najskuteczniejszym lekarstwem na ogrom duchowego zranienia, które rozlewa się i niszczy ludzkie dusze jest Komunia Święta.

Komunia Święta przyjmowana z wiarą i należytą pobożnością potrafi odmienić życie grzesznika, czyniąc z niego osobę bliską świętości.

Musimy nieustannie uświadamiać to samym sobie i wiernym, że człowiek przyjmując w Komunii Świętej samego Syna Bożego, staje się żywym tabernakulum, żywą monstrancją , w której Bóg jest wynoszony z naszych kaplic i świątyń na ulice naszych miast i wsi, do naszych rodzin , środowisk pracy i życia.

Ważnym więc elementem naszej pracy duszpasterskiej , również w zrozumieniu Bożej pedagogiki, jaką Pan stosuje w Kościele,  jest uświadamianie wiernym i szukającym Boga, czym jest święta Eucharystia , czym jest Komunia Święta . Zachęcajmy ludzi wiary, a szczególnie tych pokaleczonych, doświadczonych przez grzech , niewierności i życiowe „poplątania” by żałując za grzechy i słabości w sakramencie pokuty, nie lękali się potem przyjmować Boga do swych serc w Komunii Świętej. Uczmy ludzi jak wielką wartością jest życie w stanie łaski uświęcającej. Akcentujmy niezwykle dary, jakich mogą stać się uczestnikami ci, których trudności duchowej i życiowe opisał Piotr naszych czasów, w adhortacji apostolskiej Amoris Laetitia.

Konieczność przywracania właściwego miejsca dla pobożności eucharystycznej jako zadanie reewangelizacyjne realizowane przez Kościół we współczesnym świecie .

Uświadomienie sobie istnienia problemu, stanowi zaledwie pierwszy krok w naszej pracy duszpasterskiej , której celem jest pogłębienie więzi człowieka z Bogiem. Jako odpowiedzialni duszpasterze nie możemy się zatrzymać na świadomości powstania problemu. Jesteśmy zobowiązani darem święceń by każdego dnia, jako Jego niegodni i pokorni słudzy, podejmować działania dla ratowania i naprawiania dusz ludzkich.

Temu mają służyć poniższe nasze wspólne działania, które w imię Boże pragniemy z radością podejmować w nowym roku liturgicznym.

Nade wszystko jednak, wyróżnikiem naszej duszpasterskiej aktywności i tożsamości kapłańskiej w dalszym życiu i posługiwaniu, ma być nasz stosunek do Najświętszego Sakramentu .

• Niezmiennie zachęcam i przypominam, by na miarę waszych możliwości, była sprawowana święta Eucharystia w każdą niedzielę i święta, w ustalonej stałej porze dnia, by wierni znając godziny świętej celebracji mogli w niej uczestniczyć ;

• zachęcam i proszę by nie ograniczać celebracji Eucharystii jedynie do niedziel i świąt ale by poprzez codzienną celebrację wypracowywać w duszach wiernych potrzebę częstego przeżywania spotkania z Chrystusem, obecnym w sposób rzeczywisty w Komunii Świętej;

• by zawsze podczas sprawowanej Eucharystii było głoszone Słowo Boże również poprzez posługę kaznodziejską i homiletyczną oraz katechetyczną ;

• by przywrócić właściwą postawę przyjmowania Komunii Świętej, czyli zachęcać wiernych by, poza osobami chorymi i niedołężnymi, Komunia święta była przyjmowana z największą pobożnością na kolanach i wyłącznie podawana do ust zgodnie z wielowiekową tradycją . Wyjątek stanowi wyłącznie czas pandemii, kiedy możliwym jest przyjmowanie Komunii Świętej na rękę , z zachowaniem norm o których wspominam powyżej;

• by przywrócić silentium sacrum w strefie zakrystii na taki czas, przed rozpoczęciem Mszy świętej, w którym powinniśmy się w sposób właściwy i godny przygotować do przeżywania tej największej tajemnicy naszej wiary;

• by przywrócić miejscom świętym w którym jest Najświętszy Sakrament właściwą powagę. Zachęcajmy wiernych i służbę liturgiczną do zachowania ciszy, skupienia modlitewnego, unikania dyskusji prowadzonych nawet poza sprawowaniem Eucharystii w takich miejscach jak kaplice czy świątynie;

• przynajmniej jeden raz w miesiącu przygotowywać nabożeństwo z wystawieniem Najświętszego Sakramentu. Nabożeństwo należy przygotować w taki sposób by przybliżało ludziom wielkość tajemnicy Eucharystii, by było ciekawe w swej strukturze i treści a jednocześnie piękne swoją pobożnością i właściwą oprawą wyłącznie muzyki sakralnej.

Oto najważniejsze punkty, których celem pozostaje ciągły wzrost naszej pobożności eucharystycznej, ale również reewangelizacja i przywracanie właściwego miejsca dla Eucharystii, budzenia wiary w realną obecność Pana w tajemnicy Najświętszego Sakramentu.

Eucharystia umocnieniem naszego posłannictwa na peryferie Chrystusowego Kościoła.

 Idąc w pełnej jedności ducha z całym Kościołem Chrystusowym, w duchowej łączności z Piotrem naszych czasów, pragniemy naszą duszpasterską uwagę kierować na pobudzanie wiernych na znaczenie Eucharystii w życiu człowieka, na wiarę w realną obecność Syna Bożego pod postaciami eucharystycznymi.

Probierzem dzieła misyjnego, naszego oddania Bogu, naszej misyjno ewangelizacyjnej skuteczności a zarazem prawdziwości życia Kościoła są święte sakramenty, poprzez które Bóg rozdziela swe dary w posłudze Kościoła. Nie wolno nam o tym nigdy zapominać

Jeżeli nie ma pobożnego i regularnego sprawowania Eucharystii świętej, wówczas Kościół obumiera, nie działa tak jak powinien. Oddala się od misji, do której został powołany i umocniony przez Ducha Świętego. Obumiera ewangelizacja, gaśnie pobożność i życie religijne.

Dlatego, pamiętając o niezwykłym ciężarze gatunkowym otrzymanych darów ale  również powierzonych nam przez Pana obowiązków starajmy się w  nowym roku liturgicznym:

• naszą pracę duszpasterską koncentrować na przepowiadaniu ewangelii tym, którzy oczekują prawdy Bożej , przypominając im nieustannie ,że szczytem przyjęcia Boga do ludzkiego serca powinno być zjednoczenie z Nim w świętych znakach sakramentalnych z których największą tajemnicę naszej wiary stanowi Eucharystia.

• Zachęcajmy ludzi młodych, tak często żyjących z dala od  Chrystusa i Jego Kościoła  by nie odmawiali swym dzieciom Bożych darów, które mogą otrzymać poprzez inicjację w sakramencie Chrztu świętego i świętej Komunii z Bogiem w Eucharystii. 

• Ciągle zachęcajmy tych, którzy będąc dojrzałymi wiekiem a jeszcze nie przyjęli sakramentu bierzmowania, by zechcieli otworzyć swe serca na dary Ducha Świętego, które otrzymać w sakramencie bierzmowania. Nie zapominajmy jednak o konieczności właściwego  przygotowania ich by nie traktowali tego sakramentu w sposób instrumentalny .

• Niech rozwija się i kwitnie święty kult Eucharystii w naszych wspólnotach Parafii przez cały rok. Rozwijajmy pobożność Eucharystyczną poprzez częste odprawianie Mszy świętej , organizowanie adoracji Najświętszego Sakramentu i czuwania wraz z Panem.

• Zachęcam do rozwijania kultu maryjnego w naszych wspólnotach parafialnych. Maryja zawsze wskazuje na swego Syna. Jako pokorna służebnica Pańska uczy nas i zawsze pomaga docierać do Jezusa. Starajmy się zawsze kończąc Eucharystię dołączać w naszej pobożności przed błogosławieństwem jeden dziesiątek Różańca Świętego.

• Przywracanie właściwego miejsca dla katechizacji parafialnej w „salkach katechetycznych”.  Wielopokoleniowa praktyka katechez w „szkołach” ukazuje szereg błędów i nadużyć, których konsekwencją stało się zmarginalizowanie lekcji katechezy i zredukowania jej do dodatkowego przedmiotu edukacji. Spowodowało to liczne odejścia rzeszy młodych ludzi od Kościoła. Dlatego tak ważnym zadaniem duszpasterskim  Katolickiego Kościoła Narodowego, jest zachęcenie rodziców i młodzieży i dzieci aby zechcieli powracać do udziału w katechezach parafialnych adresowanych do dorosłych , młodzieży i dzieci. Zapraszajcie wiernych ze swoich środowisk do osobistego uczestniczenia w katechezach . Katechezy mogą mieć również wymiar szerszy, transmitowany za pomocą parafialnych kanałów internetowych.

 W całym nowym , rozpoczynającym się roku liturgicznym 2020/2021 niechaj swym błogosławieństwem obdarowuje nas Bóg za przyczyną Najświętszej Maryi Matki i naszych świętych Patronów.

                                                                                                    Biskup Adam Rosiek

                                                                                               Pierwszy Biskup Kościoła 

Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata 22 listopada 2020 A.D.