Program duszpasterski na rok liturgiczny 2019/2020

Program duszpasterski

 Katolickiego Kościoła Narodowego w Polsce

na rok liturgiczny 2019/2020

Rozpoczynając kolejny rok pracy na Niwie Pańskiej, pragniemy nade wszystko Bogu w Trójcy Jedynemu złożyć nasze korne dziękczynienie, za tę niezwykłą łaskę, jaką jest dar swobodnej możliwości sprawowania Najświętszej Eucharystii każdego dnia.

W duchu medytacji i pogłębienia naszej wiary, ale i kornego dziękczynienia pragniemy rozpoczynający się nowy rok liturgiczny przeżyć, rozważając największą i najcudowniejszą z tajemnic wiary – tajemnicę Eucharystii. Zawołaniem niech więc będzie hasło:

„Oto wielka tajemnica wiary – Eucharystia daje nam życie”.

Po ośmiu latach pracy misyjnej w Ojczyźnie i Europie, w atmosferze radosnego budowania kolejnych wspólnot, tworzonych w środowiskach życia kapłanów, w duchu pokory i z sercem skruszonym pragnę zaprezentować kierunki dalszej naszej wędrówki ku Chrystusowi.

Niechaj wyznaczają one naszą kapłańską codzienność, niech będą wsparciem i kompasem na drogach naszego życia duszpasterskiego i codziennego świadectwa Ewangelii w tym nowym roku liturgicznym.

Podążając za Chrystusem z Ewangelią w ręku i miłością Bożą w sercu, każdego dnia pamiętajmy o tych czterech podstawowych prawdach, które podobnie jak w mijającym roku, niech przepełniają nasze serce w działaniu ewangelizacyjnym dla Pana:

1. Eucharystia centrum życia człowieka wierzącego

2. Eucharystia jako jedyne lekarstwo dla rozdartej grzechami ludzkiej duszy

3. Konieczność przywracania właściwego miejsca dla pobożności eucharystycznej jako zadanie reewangelizacyjne realizowane przez Kościół we współczesnym świecie.

4. Eucharystia umocnieniem naszego posłannictwa na peryferie Chrystusowego Kościoła.

Eucharystia centrum życia człowieka wierzącego

Zasadniczym zadaniem realizacji programu duszpasterskiego w nowym roku liturgicznym, będzie odkrywanie na nowo prawdy, która mimo wielowiekowego zakorzenienia w tradycji narodów chrześcijańskich i katolickich została w ostatnich dziesięcioleciach mocno zmarginalizowana. Doprowadziło to do rozwoju kryzysów w Kościele na wielu płaszczyznach.

Współczesne, modernistyczne trendy zachęcają nas, byśmy w praktyce duszpasterskiej stawiali bardziej tylko na przepowiadanie Słowa niż na ten najważniejszy z sakramentów , jakim jest święta Eucharystia, w której przeżywamy nieustanną więź Boga przemawiającego do nas poprzez swoje Słowo oraz Boga przychodzącego do nas w sposób realny i rzeczywisty w tajemnicy swego Najświętszego Ciała i Najświętszej Krwi.

Fundamentalnymi zagrożeniami dla zaniku pobożności eucharystycznej w życiu człowieka, z którymi w dzisiejszych czasach boryka się Chrystusowy Kościół są :

1. Zminimalizowanie sacrum w świętej celebracji, przejawiające się między innymi zanikiem wypracowywania w duszach uczestników eucharystycznej ofiary właściwych postaw duchowych, pełnych pobożności.

2. Zgoda na udzielanie Komunii świętej na rękę oraz w pozycji stojącej.

3. Sprowadzenie niedzielnej ofiary eucharystycznej do sfery nakazowej bez rozbudzania właściwej postawy tęsknoty i miłości do Boga, która powinna pojawiać się w sercu człowieka prawdziwie wierzącego.

Coraz częstsze próby usuwania Eucharystii z centrum życia Kościoła i chęć marginalizowania Jej, stanowi kanwę dla rozwoju licznych kryzysów w Kościele:

• kryzysu kapłaństwa z zanikiem powołań do podążania drogą Chrystusa w Jego kapłaństwie;

• kryzysów w rodzinie z zanikiem instytucji rodziny, która przez wieki była budowana na trwałym sakramentalnym fundamencie małżeństwa;

• liberalizacji postaw na temat małżeństwa i prób zastępowania związku sakramentalnego opartego na miłości pomiędzy niewiastą i mężczyzną innym związkiem o charakterze jednopłciowym;

• Zanikanie naturalnej, wypływającej z darów sakramentalnych, potrzeby życia z Bogiem i według Jego przykazań;

• Laicyzacja życia rodzinnego, społecznego i narodowego w którym brakuje miejsca na postawy religijne, świadectwa wiary i pobożności.

Naszą rolą, w pracy duszpasterskiej, jest prowadzenie ludzi do Boga poprzez ukazywanie im najświętszych i najważniejszych tajemnic naszej wiary. Realizujemy to różnymi sposobami wypracowanymi i wypływającymi z mądrości Magisterium Kościoła, ale również poprzez zachęcanie i budzenie w ludzkich sercach postaw zdrowej pobożności eucharystycznej, która powinna stanowić fundament wiary. Bez Eucharystii człowiek nie może się w pełni rozwinąć, jest jakby niepełnosprawny duchem. Pamiętajmy i przypominajmy o tym zawsze, że liturgia Eucharystyczna stanowi trzon rozwoju duchowego i powinna być aktywnie przygotowana i w pełni przeżywana przez wszystkich uczestników. Z tego względu należy dołożyć wszelkich starań, by mogli w niej wziąć udział ci wszyscy, którzy zechcą korzystać z wielkości darów Boga pozostawionych w tym najświętszym spośród sakramentów.

Eucharystia jedynym lekarstwem dla rozdartej grzechami ludzkiej duszy

Jak wierzymy i ufamy Duch Święty prowadząc Kościół, podejmuje działania nade wszystko poprzez posługę ustanowionych w Kościele Pasterzy. To oni w imieniu Chrystusa nie tylko sprawują w nim nadzór, ale powinni na wzór Chrystusa, być przepełnionymi miłością i miłosierdziem okazywanym również wobec tych, których losy życia poprowadziły ich na ścieżkę oddalającą, daleką od Boga.

Jako powołani przez Chrystusa pasterze i duszpasterze w kolejnym roku posługiwania troszczmy się więc o tych, którzy odsuwając się od Boga znaleźli się na dalekich peryferiach Chrystusowego Kościoła, coraz mniej odczuwając potrzebę pełnego jednoczenia się z Nim podczas przeżywanej Eucharystii.

Naszym głównym zadaniem niech pozostanie   nieustanna dbałość, by nikt nie zaginął w otmętach świata z powierzonej nam  „Bożej trzódki” .

Musimy być nieustannie gotowi by „ pozostawiać dziewięćdziesiąt dziewięć owiec” i  nie bacząc na niebezpieczeństwa, wyruszać w poszukiwaniu tej która się zagubiła. A kiedy ją odnajdziemy mamy obowiązek ją opatrzyć i zabezpieczyć przed grożącymi jej niebezpieczeństwami. Najskuteczniejszym lekarstwem na ogrom duchowego zranienia, które rozlewa się i niszczy ludzkie dusze jest Komunia Święta.

Komunia Święta przyjmowana z wiarą i należytą pobożnością potrafi odmienić życie grzesznika, czyniąc z niego osobę bliską świętości.

Człowiek przyjmując w Komunii Świętej samego Syna Bożego, staje się żywym tabernakulum, żywą monstrancją , w której Bóg jest wynoszony z naszych kaplic i świątyń na ulice naszych miast i wsi, do naszych rodzin , środowisk pracy i życia.

Ważnym więc elementem naszej pracy, również w zrozumieniu Bożej pedagogiki jaką Pan stosuje w Kościele  jest, byśmy uświadamiali ludziom czym jest święta Eucharystia , czym jest Komunia Święta . Zachęcajmy ludzi wiary, a szczególnie tych pokaleczonych, doświadczonych przez grzech , niewierności i życiowe „poplątania” by żałując za grzechy i słabości w sakramencie pokuty, nie lękali się potem przyjmować Boga do swych serc w Komunii Świętej. Uczmy ludzi jak wielką wartością jest życie  w stanie łaski uświęcającej.

Konieczność przywracania właściwego miejsca dla pobożności eucharystycznej jako zadanie reewangelizacyjne realizowane przez Kościół we współczesnym świecie .

Diagnoza problemu stanowi zaledwie pierwszy krok w naszej pracy, której celem jest pogłębienie więzi człowieka z Bogiem. Jako odpowiedzialni duszpasterze nie możemy się zatrzymać na świadomości powstania problemu. Jesteśmy zobowiązani darem święceń by każdego dnia , jako Jego niegodni i pokorni słudzy, podejmować działania dla ratowania i naprawiania dusz ludzkich.

Temu mają służyć poniższe nasze wspólne działania, które w imię Boże pragniemy z radością podejmować w nowym roku liturgicznym.

Nade wszystko jednak, wyróżnikiem naszej duszpasterskiej aktywności w dalszym życiu i posługiwaniu ma być nasz stosunek do Najświętszego Sakramentu .

Zachęcam więc by w każdej Parafii :

• na miarę możliwości, była sprawowana święta Eucharystia w każdą niedzielę i święta, w ustalonej stałej porze dnia, by wierni znając godziny świętej celebracji mogli w niej uczestniczyć ;

• zachęcam i proszę by nie ograniczać celebracji Eucharystii jedynie do niedziel i świąt ale by poprzez codzienną celebrację wypracowywać w duszach wiernych potrzebę częstego przeżywania spotkania z Chrystusem, obecnym w sposób rzeczywisty  w Komunii Świętej;

• by podczas sprawowanej Eucharystii było głoszone Słowo Boże również poprzez posługę kaznodziejską i homiletyczną oraz katechetyczną ;

• by przywrócić właściwą postawę przyjmowania Komunii Świętej, czyli zachęcać wiernych by, poza osobami chorymi i niedołężnymi, Komunia święta była przyjmowana z największą pobożnością na kolanach i wyłącznie podawana do ust zgodnie z wielowiekową tradycją ;

• by przywrócić silentium sacrum w strefie zakrystii na taki czas, przed rozpoczęciem Mszy świętej, w którym powinniśmy się w sposób właściwy i godny przygotować do przeżywania tej największej tajemnicy naszej wiary;

• by przywrócić miejscom świętym w którym jest Najświętszy Sakrament właściwą powagę. Zachęcajmy wiernych i służbę liturgiczną do zachowania ciszy, skupienia modlitewnego, unikania dyskusji prowadzonych nawet poza sprawowaniem Eucharystii w takich miejscach jak kaplice czy świątynie;

• przez cały rok liturgiczny, przynajmniej jeden raz w miesiącu, przeprowadzać katechezę dla dorosłych, której tematem będzie Eucharystia jako wielka tajemnica naszej wiary. Eucharystii nie jesteśmy w stanie objąć ludzkim umysłem. Nie jesteśmy w stanie Jej pojąć ale wiemy ,że stanowi Ona  ożywcze źródło dla naszego duchowego wzrostu i jedyną gwarancję pełnego uczestnictwa w obiecanym Królestwie Bożym;

• przynajmniej jeden raz w miesiącu przygotowywać nabożeństwo z wystawieniem Najświętszego Sakramentu. Nabożeństwo należy przygotować w taki sposób by przybliżało ludziom wielkość tajemnicy Eucharystii, by było ciekawe w swej strukturze i treści a jednocześnie piękne swoją pobożnością i właściwą oprawą wyłącznie muzyki sakralnej.

Oto najważniejsze punkty, których celem pozostaje ciągły wzrost naszej pobożności eucharystycznej ale również reewaneglizacja i przywracanie właściwego miejsca dla Eucharystii, budzenia wiary w realną obecność Pana w tajemnicy Najświętszego Sakramentu.

Eucharystia umocnieniem naszego posłannictwa na  peryferie Chrystusowego Kościoła.

 Idąc w pełnej jedności ducha z całym Kościołem Chrystusowym, w duchowej łączności z Piotrem naszych czasów, pragniemy naszą  duszpasterską uwagę kierować na pobudzanie wiernych na znaczenie Eucharystii w życiu człowieka, na wiarę w realną obecność Syna Bożego pod postaciami eucharystycznymi.

Probierzem dzieła misyjnego, naszego oddania Bogu, naszej misyjno ewangelizacyjnej skuteczności a zarazem prawdziwości  życia Kościoła są święte sakramenty, poprzez które Bóg rozdziela swe dary w posłudze  Kościoła. Nie wolno nam o tym nigdy zapominać

Jeżeli nie ma  pobożnego i regularnego sprawowania Eucharystii świętej, wówczas Kościół obumiera, nie działa tak jak powinien. Oddala się od misji do której został powołany i umocniony przez Ducha Świętego. Obumiera ewangelizacja, gaśnie pobożność i życie religijne.

Niech słowa Apostoła Narodów będą dla nas wzmocnieniem w każdym dniu rozpoczynającego się roku liturgicznego: „Ja bowiem otrzymałem od Pana to, co wam przekazałem, że Pan Jezus tej nocy, kiedy został wydany, wziął chleb  i dzięki uczyniwszy połamał i rzekł: «To jest Ciało moje za was [wydane]. Czyńcie to na moją pamiątkę».  Podobnie, skończywszy wieczerzę, wziął kielich, mówiąc: «Ten kielich jest Nowym Przymierzem we Krwi mojej. Czyńcie to, ile razy pić będziecie, na moją pamiątkę».  Ilekroć bowiem spożywacie ten chleb albo pijecie kielich, śmierć Pańską głosicie, aż przyjdzie.  Dlatego też kto spożywa chleb lub pije kielich Pański niegodnie, winny będzie Ciała i Krwi Pańskiej. Niech przeto człowiek baczy na siebie samego, spożywając ten chleb i pijąc z tego kielicha.”(1 Kor11,23-28)

Dlatego, pamiętając o niezwykłym ciężarze gatunkowym otrzymanych darów ale  również powierzonych nam przez Pana obowiązków starajmy się w  nowym roku liturgicznym:

• naszą pracę duszpasterską koncentrować na przepowiadaniu ewangelii tym, którzy oczekują prawdy Bożej , przypominając im nieustannie ,że szczytem przyjęcia Boga do ludzkiego serca powinno być zjednoczenie z Nim w świętych znakach sakramentalnych z których największą tajemnicę naszej wiary stanowi Eucharystia.

• Zachęcajmy ludzi młodych, tak często żyjących z dala od  Chrystusa i Jego Kościoła  by nie odmawiali swym dzieciom Bożych darów, które mogą otrzymać poprzez inicjację w sakramencie Chrztu świętego i świętej Komunii z Bogiem w Eucharystii. 

• Ciągle zachęcajmy tych, którzy będąc dojrzałymi wiekiem a jeszcze nie przyjęli sakramentu bierzmowania, by zechcieli otworzyć swe serca na dary Ducha Świętego, które otrzymać w sakramencie bierzmowania. Nie zapominajmy jednak o konieczności właściwego  przygotowania ich by nie traktowali tego sakramentu w sposób instrumentalny .

• Niech rozwija się i kwitnie święty kult Eucharystii w naszych wspólnotach Parafii przez cały rok. Rozwijajmy pobożność Eucharystyczną poprzez częste odprawianie Mszy świętej , organizowanie adoracji Najświętszego Sakramentu i czuwania wraz z Panem.

Czyniąc to wszystko kierujmy naszą uwagę i uwagę wiernych w katechezach , kazaniach i homiliach na skutki jakie rodzą się w duszy ludzkiej po spotkaniu z Bogiem w sakramentach świętych, ze szczególnym wskazaniem na największą z tajemnic naszej wiary – na Eucharystię .  Nasze działania duszpasterskie mają doprowadzić wiernych do poznania Kościoła w zupełnie nowym – być może nieznanym jeszcze – świetle.

Wykorzystujmy w tym celu wszystkie narzędzia ofiarowywane nam przez Boga. W sposób szczególny uświadamiając sobie, że Pan posyła nas do szczególnej grupy ludzi powołanych do świętości, którzy idąc przez „ciemną dolinę” swojego życia przeżywają trudne próby  przekształcania ich duchowości. Bądźmy dla nich prawdziwym wsparciem we współczesnym świecie .

W całym nowym , rozpoczynającym się roku liturgicznym 2019/2020 niechaj swym błogosławieństwem obdarowuje nas Bóg za przyczyną Najświętszej Maryi Matki i naszych świętych Patronów.

                                                                                                    Biskup Adam Rosiek

                                                                                               Pierwszy Biskup Kościoła