. Dar POBOŻNOŚCI
1) Dar ten nie odnosi się tylko do zewnętrznej postawy człowieka (np. złożonych rąk, częstej obecności w kościele itp.), ale przede wszystkim do postawy serca.
2) Dar Pobożności uzdalnia do oddawania czci Bogu jako Ojcu, a jednocześnie do widzenia innych ludzi jako braci i sióstr. W Liście do Rzymian św. Paweł napisał: “Otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: Abba, Ojcze” (Rzym 8,15b). Ten dar sprawia, że możemy odnosić się do Boga z należytym, synowskim szacunkiem, z serdeczną miłością i gotowością czynienia wszystkiego, czego chce Bóg.
3) Pomaga kochać i czcić Matkę Bożą, aniołów, świętych, ze czcią odnosić się do Kościoła, papieża, biskupów, kapłanów, otaczać szacunkiem miejsca święte oraz przedmioty kultu.
4) Przejawia się w tym, że nasze życie oblane jest duchem łagodności, życzliwości i przychylności.
5) Nasza modlitwa jest modlitwą kierowaną przez Chrystusa w Duchu Świętym do Ojca. Jezus serca ludzkie ogniskował przecież na Ojcu, nie na sobie. Wszystko skierowane było ku Ojcu, dla Ojca, aby chwała Ojca objawiała się w życiu ludzi, aby Bóg Ojciec był we wszystkim uwielbiony. Pan Jezus ucząc nas modlitwy rozpoczął: “Ojcze nasz…”. Nawet jeśli modlimy się do Matki Bożej, świętych, czy też do Jezusa Chrystusa, to z tą świadomością, że ta modlitwa w ostatecznym swoim odniesieniu skierowana jest do Ojca. On jest nam bliższy niż rodzona matka (“Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet, gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie” Iz 49,15). Ale owo “Ojcze nasz” oznacza także, że i drugi człowiek jest dla mnie niesłychanieważny, bo stając przed Bogiem nie staję w osamotnieniu, ale zawsze modlę się razem z innymi (nie mówimy przecież: Ojcze mój czy też chleba mojego powszedniego daj mi dziaisj). To jest także wołanie w imieniu drugich, nawet tych, którzy nie wołają. 6) Daje silne poczucie jedności z drugim człowiekiem i z Bogiem.
Dar Pobożności można rozwijać przez:
1) Przeżywanie w wydarzeniach swego życia Boga jako Ojca. Dla tych, którzy ze względu na różne życiowe doświadczenia nie potrafią zbudować takiej realcji, pomocne może okazać się czytanie i rozważanie tekstów z Pisma Św. mówiących o Bożej dobroci, miłosierdziu i opiece.
2) Podpatrywanie świętych, którzy byli w niezwykły sposób obdarowani tym darem. np. świętego Franciszka z Asyżu, który odnosił się do każdego stworzenia jak do swego brata lub siostry czy świętą Teresę od Dzieciątka Jezus w zachowaniu której w sposób szczególny przejawiało się dziecięctwo boże.
3) Zwracanie się do Boga we wszystkich potrzebach z wielką ufnością; wypełnianie wszystkich czynności w duchu dziecięcego oddania się Bogu.
Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis