Wspominamy chwile kiedy 13 maja 1981 r. cały świat zadrżał. Na Placu św. Piotra w Rzymie turecki zamachowiec Ali Agca oddał strzały do Ojca Świętego Jana Pawła II. Po tym wydarzeniu kard. Joseph Ratzinger powiedział: „Fakt, iż macierzyńska dłoń zmieniła bieg śmiercionośnego pocisku, jest tylko jeszcze jednym dowodem na to, że nie istnieje nieodwołalne przeznaczenie, że wiara i modlitwa to potężne siły, które mogą oddziaływać na historię, i że ostatecznie modlitwa okazuje się potężniejsza od pocisków, a wiara od dywizji”.
Od 13 maja 1917 roku troje pastuszków w pobliżu portugalskiej wsi Fatima przeżywało wielokrotnie objawienia maryjne. Wiadomość o tym szybko się rozeszła i do Fatimy zaczęły przybywać dziesiątki tysięcy pielgrzymów. Od tego czasu Fatima jest jednym z najliczniej odwiedzanych sanktuariów maryjnych na świecie.
Wspominamy rocznicę wydarzeń fatimskich, kiedy to rodzeństwu Hiacyncie i Franciszkowi Marto oraz Łucji dos Santos w portugalskiej Fatimie objawiała się Matka Boża. Trzynastego dnia każdego miesiąca (z wyjątkiem sierpnia, kiedy Maryja objawiła się w dniu 19 sierpnia) Matka Boża wzywała świat do nawrócenia, pokuty i modlitwy, zwłaszcza różańcowej. W celu ubłagania pokoju poleciła odprawianie nabożeństwa do swego Niepokalanego Serca, któremu – jak mówiła – papież powinien poświęcić cały świat. Kilka lat po zakończeniu objawień dwoje pastuszków zmarło, a Łucja wstąpiła do klasztoru karmelitańskiego w Coimbrze. Dziś młodsi cieszą się już chwałą błogosławionych, a ich kanonizacja odbędzie się 13 maja w Fatimie. Proces beatyfikacyjny s. Łucji postępuje szybko.
Wróćmy pod krzyż, na Kalwarię, gdzie sprowadza nas znów św. Jan Paweł II, mówiąc: „Kiedy Jezus powiedział na krzyżu: «Niewiasto, oto Syn twój» (J 19, 26), na nowy sposób otworzył Serce swej Matki, Niepokalane Serce, i ukazał mu nowe wymiary i obszary miłości, do których została wezwana w Duchu Świętym przez moc ofiary krzyża. W słowach z Fatimy odnajdujemy ten wymiar macierzyńskiej miłości, która obejmuje swym zasięgiem całą drogę człowieka do Boga: drogę, która prowadzi przez ten świat i która za jego progiem wiedzie przez czyściec”.
Tak więc w wezwaniach Niepokalanej w Fatimie dostrzegamy wyraźnie Jej troskę o dzieło zbawienia, czyli o dzieło Jej Boskiego Syna, Odkupiciela człowieka i świata. Jest to troska o wieczne zbawienie nas wszystkich. 12 maja 1982 r. papież mówił w Fatimie: „Kiedy minęło sześćdziesiąt pięć lat od tamtego 13 maja 1917 r., trudno nie zauważyć, jak zasięg tej zbawczej miłości Matki obejmuje w szczególny sposób nasz wiek”. Teraz, gdy mija już ponad 100 lat, możemy stwierdzić to samo: macierzyńska zbawcza miłość Maryi obejmuje także obecny, XXI wiek, ze wszystkimi jego niepokojami, zagrożeniami, z niepewnością o przyszłość i – jak widział to wówczas św. Jan Paweł II – możemy sobie powiedzieć, że tylko „w świetle miłości Matki zrozumiemy całe orędzie Pani Fatimskiej”, orędzie, które jest w swej istocie wezwaniem do nawrócenia i pokuty.
Chrystus powiedział na krzyżu: „Niewiasto, oto syn twój!”. Tymi słowami otworzył nam drogę do Serca swej Matki. Chwilę potem żołnierz przebił włócznią bok Ukrzyżowanego i to przebite Serce stało się po wszystkie wieki znakiem naszego odkupienia. Niepokalane Serce Maryi, otwarte słowami: „Niewiasto, oto syn twój!” jest duchowo zjednoczone z Sercem Odkupiciela, otwartym włócznią żołnierza. Obydwa Serca otwarła dla nas ta sama miłość do człowieka i do całego świata, którą Chrystus nas umiłował aż do oddania życia na krzyżu za nasze grzechy.
Wezwanie do nawrócenia i pokuty
Jesteśmy świadomi, jak głęboko grzech zawładnął światem, jak dotyka go dziś także kwestionowanie istnienia Boga poprzez zgubne ideologie i różnorodne nierozsądne ludzkie plany i decyzje. „Ale z tego właśnie powodu – mówił św. Jan Paweł II – ewangeliczne wezwanie do pokuty i nawrócenia, wyrażone w orędziu Matki w Fatimie, pozostaje wciąż aktualne”. Jest jeszcze bardziej aktualne dzisiaj, niż było sto lat temu. „Jest jeszcze bardziej naglące”, bo „największą przeszkodą w drodze człowieka do Boga jest właśnie grzech, trwanie w grzechu, a w końcu wyparcie się Boga. Świadome wyrzucenie Boga ze świata ludzkiej myśli. Oderwanie od Niego całej ziemskiej aktywności człowieka. Odrzucenie Boga przez człowieka”
Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis