Ofiarowanie Pańskie przypada czterdzieści dni po Bożym Narodzeniu. Na pamiątkę ocalenia pierworodnych synów Izraela podczas niewoli egipskiej, każdy pierworodny syn u Żydów był uważany za własność Boga. Dlatego 40 dnia po urodzeniu należało syna zanieść do świątyni w Jerozolimie. Składano wtedy dziecko w ręce kapłana, by je następnie wykupić za symboliczną opłatę, równą zapłacie za pięć dni pracy. Równocześnie z obrzędem ofiarowania i wykupu pierworodnego syna łączyła się ceremonia oczyszczenia matki dziecka. Z tej okazji matka była zobowiązana złożyć ofiarę z baranka, a jeśli była uboga, to przynajmniej ofiarę z dwóch synogarlic lub gołębi. Fakt, że Maryja i Józef złożyli synogarlicę, świadczy, że byli bardzo ubodzy. Po wypełnieniu przepisów Prawa Mojżeszowego, rodzice Jezusa udali się do Nazaretu. Ewangelista Łukasz pokazał, że w życiu Jezusa była nieustannie obecna łaska Boża.
Od 1997 roku w Święto Ofiarowania Pańskiego Kościół powszechny obchodzi ustanowiony przez św. Jana Pawła II „Dzień Życia Konsekrowanego”, poświęcony modlitwie za osoby, które oddały swoje życie na służbę Bogu i ludziom w niezliczonych zakonach, zgromadzeniach i instytutach świeckich, według udzielonej im łaski. W ten sposób dążą do miłości doskonałej – celu każdego chrześcijanina.
Święto Ofiarowania to okazja do naszego osobistego zawierzenia Bogu, który nieustannie działa w naszym życiu. Pozwólmy Panu działać w naszej codzienności, abyśmy byli widocznymi znakami działania Bożej łaski w świecie.
Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis