Zbliża się niezwykły czas Adwentu. Poznajmy pieśni adwentowe jakich nie znacie

Dziś śpiewane, mogą nas nieźle ubawić. Ale też skłonić do refleksji nad głęboką treścią religijną zawartą w starym śpiewnym przekazie. Zresztą, sami się przekonajcie.

Zdarza się, że organista zaproponuje przedwojenną pieśń albo w babcinym księgozbiorze natrafimy na jakiś stary śpiewnik. Język stale się rozwija, więc to, co dla naszych XVII czy XIX-wiecznych przodków było przepiękną polszczyzną, nas dziś może czasem bawić.

Polska tradycja pieśni na wszelkie okresy roku liturgicznego i przeróżne okazje, jest niezwykle bogata. Często może nas zawstydzać, że w ubiegłych wiekach, mimo braku internetowych i bibliotecznych możliwości, jakimi my możemy się cieszyć, pobożni chrześcijanie mieli tak głęboką refleksję teologiczną, bardzo mocno osadzoną w Biblii.

Przygotowałem małą antologię fragmentów dawnych adwentowych pieśni. Niektóre z nich dziś brzmią zabawnie lub przywodzą na myśl niekoniecznie pobożne skojarzenia. Skomponowałem z nich adwentowo-historiozbawczą opowieść.

***

Pan stworzył Adama, ludzkiego plemienia

Ojca, Ewę matkę, co zgrzeszyli jabłkiem.

***

Urząd zbawienia ludzkiego potrzebował pilnie tego,

By upadek Bóg naprawił, człowieka grzesznego zbawił.

Pan Bóg w Trójcy świętej radził, by świat zbawił, grzechy zgładził,

Przez wcielenie Syna Swego sprawą Ducha Najświętszego.

***

Błąkał się człowiek wśród okropnej nocy,

Bolał i nikt go nie wspomógł w niemocy,

Póki nie przyszła z wiekami żądana

Z Judzkiej krainy Panna zawołana.

Ona pokorą i oczy skromnemi

Boga samego ściągnęła ku ziemi,

Że, którego świat nie objął wielkości

Tego panieńskie zamknęły wnętrzności.

***

W czasie smutnym adwentowym, jak przed przyjściem Chrystusowem,

Z żalem serca rozważamy, z Patryarchami wołamy:

„Spuśćcie nam Zbawcę, niebiosa! Ziemię niech użyźni rosa,

Niwa gruntu Panieńskiego niech wyda Sprawiedliwego!”

***

Przyjdź o zbawienie pogańskie,

Jezu dziecię panieńskie,

Niech się wszystek świat dziwuje,

Bo rzecz nową Pan gotuje.

***

Posyła do Panny nielada Anioła,

lecz mocarza Swego, cnego Archanioła, Miłośnik narodu.

Niechaj śle mocnego posła w naszej sprawie,

by ludzkiej naturze uczynił bezprawie z panieńskiego płodu.

***

Wychodź, Pośle, z temi posłany darami,

Odkryj, co staremi tajono pismami, mocą posłanego.

Przystępuj, a zwiastuj, mów: Bądź pozdrowiona,

mów, że łaski pełna, że z Bogiem złączona, Mów, niech się nie boi.

***

Archanioł widząc Pannę troskliwą,

Jął ją cieszyć mową łagodliwą.

***

Wysłuchała Panna posła i przyjęła, uwierzyła słowu i Syna poczęła, Ale przedziwnego;

I Radzcę i Rządzcę narodu ludzkiego, Boga wszechmocnego,

Ojca wieku wszego, w słowie gruntownego.

***

By nad przyrodzenie miał Swój ród Król chwały,

Rządził i panował, a kwas ciał zbrzydniały

Zniósł śród niepokoju.

By twarde Swą mocą pysznym przytarł rogi

I karki wyniosłych rzucił pod Swe nogi,

Dzielny zawsze w boju.

***

Którego chwali niebo niestanowne,

Ziemia potoczna i morze żeglowne,

Możnej krainy troistej Dziedzica

W żywocie nosi swym czystym Dziewica.

Szczęśliwaś, Matko, z upominku tego,

Stworzyciel nieba bowiem wysokiego,

Który świat wielki w garści swej ukrywa,

W żywocie twoim zamknion odpoczywa.

***

Gdy świat skłaniał ku wieczoru, Oblubieńczego pozoru,

Wyszedłeś, Panie, z łożnicy

Żywota Matki-Dziewicy.

***

O najświętsza lilia, Dziewico Matko Marya;

Boleści żadnej nie miała, Kiedyś porodziła Syna.

Z wysokości być Go znała; Tak wielbimy sławnego Syna,

Jezusa, miłego Pana, Który podeptał szatana.

***

Tobie nad pomysł, dowcip i wymowę

Wznawiamy, Panno, rzecz Gabryelowę,

Któraś od niego w te słowa uczczona:

Bądź pozdrowiona!

Teksty zaczerpnięte z: „Zbiór pieśni nabożnych katolickich do użytku kościelnego i domowego”, Zebrał ks. Szczepan Keller. Pelplin 1871 r.