Trwają na adoracji mimo światowych konfliktów , wojen , pożarów, powodzi i innych katastrof.
Ich historię można poznać na portalu Churchpop.com . Posługa Sióstr Franciszkanek od Wieczystej Adoracji nie jest tak oczywista jak się wydaje…
Pierwszą rzeczą, która rzuca się w oczy, to fakt posiadania przez siostry konta na Facebooku. I Instagramie. Oraz Twitterze. A także Pintereście. Mają nawet swój kanał na YouTubie oraz profil na Google+.
„Współczesne życie. Święte tradycje” – to ich motto, które znajduje odzwierciedlenie nie tylko na facebookowych grafikach. By to wyjaśnić, trzeba sięgnąć do ich historii.
Dawno temu, w 1849 roku mała grupka kobiet z Bawarii stworzyła w Stanach Zjednoczonych zgromadzenie Sióstr św. Franciszka. Mające swój dom w Milwaukee zakonnice obrały za swój charyzmat głoszenie Ewangelii wśród niemieckich imigrantów. Jednak z czasem ilość obowiązków zaczęła przerastać siostry, szczególnie gdy w 1856 roku zaczęły wspierać pobliskie seminarium. Część z założycielek zgromadzenia odeszło.
Szukając pomysłu na siebie oraz miejsca na dom, siostry przywędrowały do diecezji La Crosse w stanie Wisconsin. W tym miejscu rezydują do dziś i to właśnie tam narodziła się idea wieczystej adoracji.
Na początku matka przełożona zdecydowała o rezygnacji z pracy w seminarium tak, by mieć więcej czasu na modlitwę przed Najświętszym Sakramentem. Nie wszystkim siostrom spodobały się jednak te zmiany i część z nich utworzyła nowe zgromadzenie pod starą nazwą – Sióstr św. Franciszka z Asyżu. „Stare” zgromadzenie przybrało natomiast nową nazwę – Sióstr Franciszkanek od Eucharystii. Wieczysta adoracja rozpoczęła się w 1878 roku i od tamtego czasu, 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu i 365 (lub 366) dni w roku przynajmniej dwie siostry adorują Najświętszy Sakrament. By podkreślić swój niecodzienny charyzmat, siostry przybrały nową nazwę – Siostry Franciszkanki od Wieczystej Adoracji.
W tak zwanym międzyczasie świat przeżył dwie wojny światowe i niezliczoną ilość konfliktów lokalnych. Sąsiedztwo sióstr nawiedził pożar w sąsiednim budynku, powódź w 1965 roku, kilka huraganów i epidemie grypy. Jednak największy wpływ na ich zgromadzenie miały nie kataklizmy, lecz spadek powołań. W 1997 roku siostry zwróciły się do lokalnej wspólnoty o pomoc w adoracji – po 119 latach zaczęło brakować w zgromadzeniu osób do trwania przed ciałem Chrystusa.
Szczęście w nieszczęściu – otwarcie się na świeckie osoby zaowocowało jeszcze efektywniejszą ewangelizacją. Również wśród młodych ludzi, którzy zaczęli pomagać siostrom w adoracji. A z czasem odnajdywać w sobie powołanie.
„Bardzo ważna jest dla mnie sprawiedliwość społeczna i systemowe zmiany. Dlatego szukałam wspólnoty, która będzie wypełniona modlitwą, ale jednocześnie będzie także progresywna. Taki miks kontemplacji i działania” – mówiła w jednym z materiałów wideo na temat sióstr Julia Walsh, która aplikuje do zgromadzenia.
„Myślę, że Ewangelia sama w sobie jest szalonym wyzwaniem” – dodaje młoda dziewczyna. Wtóruje jej nadgryziona zębem czasu siostra Leclare Beres: „Wielu ludzi myślało, że jestem szalona i nieokiełznana, gdy w wieku 78 lat wyjechałam na misję do Chin”. „Jesteśmy zdolni do takich dziwnych i szalonych rzeczy, jeśli tylko odpowiemy na wezwanie Boga” – podkreśla franciszkanka.
Według opowieści sióstr, zgromadzenie stara się zachować indywidualny charakter członkiń. Zależnie od umiejętności i wykształcenia pracują one na co dzień w szkołach, szpitalach czy organizacjach społecznych. Prowadzą one też Uniwersytet Viterbo – szkołę wyższą, gdzie kształcą w zakresie m.in. sztuk pięknych i pielęgniarstwa.
Główną osią ich codziennego życia jest jednak niezmiennie adoracja. Siostra Sarah Hennessey, która zarządza grafikiem adoracji podkreśla, że nie jest to wcale takie łatwe: „Jeśli jest 11 w nocy i właśnie skończyła się moja kolej, a następna siostra się nie pojawiła, nie mogę po prostu iść sobie do łóżka”. Tym niemniej siostry zachęcają do wysyłania im intencji modlitewnych (oczywiście po angielsku!).
Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis