Dzisiejsza Uroczystość, nosząca w kalendarzu liturgicznym nazwę WSZYSTKICH ŚWIĘTYCH, przypada w tym roku w pierwszą niedzielę listopada. Część środków masowego przekazu nazywa i to niezbyt słusznie Świętem Zmarłych. Gdyby nie szerząca się nie tylko u nas w kraju, ale całym świecie, pandemia corona virusa, setki tysięcy Polaków przemierzaliby kraj wzdłuż i wszerz, aby na cmentarzach złożyć na grobach swoich bliskich wieńce i kwiaty, zapalić znicz i bodaj przez chwilę pomyśleć o ludzkim przemijaniu. Na tę refleksje mamy na co dzień tak mało czasu; dobrze wiec , że jest przynajmniej jeden taki dzień w roku. W miastach nad grobami Nieznanego Żołnierza oraz na miejscach straceń staną młodzieżowe warty honorowe. Zwracamy więc swą myśl ku przeszłości, choć przecież właściwą dominantą tego dnia jest to, co i nas czeka – eschatologiczna przyszłość wszystkich Dlatego we Mszy św., odprawianej w białych szatach, odmawiamy radosny hymn „ CHWAŁA NA WYSOKOŚCI BOGU”, a czytania z Pisma św. zwracają uwagę uczestników liturgii na cel i sens życia człowieka – zbawienie, które jest udziałem świętych.
Co właściwie znaczy słowo „ „ś w i ę t y”? Gdybyśmy zajrzeli do słownika, to okazałoby się, że odnosi się ono do osoby, która odznacza się szczególnymi zaletami charakterologicznymi i moralnymi, do jednostki , która osiągnęła wybitny poziom doskonałości. Bóg w specjalny sposób wybrał ją i obdarzył swoimi łaskami, a Kościół otacza kultem i wskazuje swoim członkom jako wzór do naśladowania oraz jako orędownika w sprawach wsparcia i opieki. Na przestrzeni historii Kościoła święci udowodnili, czego może dokonać łaska Boża działająca w słabej ludzkiej naturze, jeżeli człowiek otrzymujący ją pragnie z nią współpracować.
Każdy naród dumny jest ze swych bohaterów. My wśród nich wymieniamy Kopernika, Skargę, Kochanowskiego, Mickiewicza, Traugutta, Hubala. To tylko niektóre nazwiska z historii, którymi się szczycimy. Każdy z nich, na swój sposób, dokonał czegoś niezwykłego. Każdy z nich jest godny szacunku, a przykład każdego z nich czegoś nas uczy.
W dziejach świata potrafimy także wskazać wybitne osoby, odważne i mądre, takie jak Magellan, Vasco da Gama, Newton, Pasteur, Einstein, Gutenberg. Dokonali oni ważnych odkryć geograficznych, sformułowali teorie naukowe, wynaleźli nie znane przedtem urządzenia techniczne, popchnęli życie społeczne na nowe tory. Czy do grona tych sławnych ludzi można zaliczyć także świętych ? Tak ! Odnieśli oni największe zwycięstwo, jakie może stać się udziałem człowieka – zwycięstwo nad sobą, nad własną małością i słabością. Dokonuje się ono, gdy nie ufamy własnym siłom i ludzkiej mądrości. Św. Paweł pisał; „ Stanąłem przed wami w słabości i bojaźni, i z wielkim drżeniem. A mowa moja i moje głoszenie nauki nie miał nic z uwodzących przekonywaniem słów mądrości, lecz były ukazywaniem ducha i mocy, aby wiara wasza opierała się nie na mądrości ludzkiej, lecz na mocy Bożej” (1 Kor 2, 3-5).
Lista kanonizowanych i beatyfikowanych Kościoła liczy wiele imion. Określają one założycieli zakonów, niestrudzonych misjonarzy, nieustraszonych męczenników, czy wreszcie konsekwentnych do ostatniej chwili wyznawców. Można wśród nich wymienić duchownych i świeckich, młodych i starszych. W rzeczywistości o ich wyjątkowości zdecydowało pójście za Chrystusem drogą wiodącą na szczyty doskonałości. Bo świętym zostaje tylko ten, komu do szczęścia wystarcza ziemia i zdobywanie na niej cele. Ważniejsze dla nich jest zbawienie, o którym mówi Chrystus; „ Nie pytajcie, co będziecie jedli i co będziecie pili, i nie bądźcie o to niespokojni. (…) Starajcie się o królestwo Boże, a te rzeczy będą wam dodane. (…) Sprawcie sobie trzosy, które nie niszczeją, skarby niewyczerpane w niebie, gdzie złodziej się nie dostaje ani mól nie niszczy. Bo gdzie skarb wasz, tam będzie i serce wasze”. (Łk 12,29. 31. 33-34).
Dzisiejsze czytania z Księgi Apokalipsy mówi o stu czterdziestu czterech tysięcy „opieczętowanych ze wszystkich pokoleń synów Izraela” (Ap 7, 4), czyli o bardzo wielu, którzy poszli drogą Jezusowych błogosławieństw. Wybrali oni drogę trudną i niepopularną, stali się „ubogimi w duchu”, tymi, którzy „łakną i pragną sprawiedliwości”, którzy są ludźmi „czystego serca” i którzy „wprowadzają pokój” oraz „cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości”. Dlatego ich „nagroda wielka jest w niebie” (Mt 5, 3. 6. 8-10. 12). Wybierając w życiu ten program, kierowali się poleceniem danym przez Pana; „Bądźcie doskonali, jak doskonały jest wasz Ojciec niebieski” ( Mt 5, 48).
Zmieniają się warunki naszego życia, pracy, nauki, a w zależności od nich pewnym przemianom ulega właściwy każdej epoce wzór świętości. Istniały w dziejach Kościoła czasy, kiedy dążenie do doskonałości osiągano dzięki heroicznemu wyznawaniu wiary – mimo grożących za to prześladowań. Dlatego czcimy męczenników. Później realizowano je przez rezygnację z przyjemności i wygód – w pustelni lub w klasztorze. Stąd mamy wielu wyniesionych na ołtarze eremitów i zakonników. Wielu jednak beatyfikowanych i kanonizowanych sięgało po ideał doskonałości, żyjąc w świecie; nie wyrzekli się swoich rodzin, pełnili rozmaite funkcje społeczne, wychowywali dzieci i wnuki.
Potrzebni są jako wzory – męczennicy i wyznawcy, zakonnicy i ojcowie, matki rodzin, samotni młodzi ludzie czego przykładem jest ostatnia beatyfikacja w Asyżu. Może ostatnie beatyfikacje i kanonizacje najskuteczniej przemawiają do współczesnych ludzi do sumiennego postępowania na co dzień, który także wymaga składania ofiar, znoszenia niesprawiedliwych posądzeń, okazywania odwagi i męstwa. Bóg wybiera sobie na świadków wielu ludzi wierzących, a Kościół , ogłaszając ich wyniesienie na ołtarze , wskazuje nam kolejne przykłady do naśladowania.
Drodzy ! Spójrzmy dziś, w Uroczystość Wszystkich Świętych, niezależnie od tego gdzie jesteśmy – na cmentarzu, czy w domu, na własne życie. Zastanówmy się, czy jest w nim konsekwencja, jaką reprezentują bohaterowie tego dnia. Niech owa wielka rzesza przedstawicieli różnych narodów, ras i języków zachęci nas do pójścia drogą, którą oni
bp Andrzej
Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis