Homilia na IV Niedzielę Wielkiego Postu

„Idź, obmyj się w sadzawce Siloe”.

J 9, 7

Bracia i Siostry w Chrystusie Panu!!!

Pewnego dnia późnym wieczorem wracał do domu ociemniały człowiek. Wracał drogą znaną sobie od lat. Kierował się białą laską. Ale od jego porannego wyjścia z domu wycięto w pewnym miejscu żywopłot, który służył mu zawsze jako punk orientacyjny. Nie było nikogo w pobliżu, aby zapytać, gdzie się znajduje, bo czuł, że się zgubił. Wreszcie znalazł się na moście. Tam odzyskał orientację i postanowił zawrócić. Pomagał sobie laską, przesuwając ją po poręczy mostu. Wtem za sobą usłyszał głos kobiety: pan sobie nie może poradzić? Spytała drżącym głosem. Podał jej swój adres i nieznajoma podprowadziło go pod bramę jego domu. Nie wiem, jak mam pani podziękować – rzekł niewidomy. To ja powinnam panu podziękować, powiedziała z drżeniem głosu kobieta. Wyznaję, że nie rozumiem, odpowiedział niewidomy. Wtedy ta kobieta opowiedziała mu krótko historię swojego życia. Przed kilkoma dniami porzucił ja mąż. W chwili, gdy spotkałam pana na moście, szłam właśnie, aby skoczyć z tego mostu i utopić się. Dzięki panu zaniechałam tego zamiaru. Jeszcze raz panu dziękuję!!!   Powyższa historia tej kobiety wprowadza nas w głębsze rozumienie dzisiejszej Ewangelii. Niewidomy mężczyzna doznaje od Chrystusa podwójnego cudu: podwójnego uleczenia. Jezus nie tylko przywrócił mu wzrok, ale także przywrócił mu wzrok jego duszy. Biedni i nieszczęśliwi są ludzie ociemniali. Są pozbawieni oglądania piękna otaczającego ich świata. Ale jeszcze bardziej godnymi politowania są ludzie, którzy utracili wiarę, ludzie duchowo ślepi. Powinni wołać do Chrystusa, tak, jak wołał inny ślepy z Ewangelii, któremu pan Jezus przywrócił wzrok:” Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną”.   Jezusie Synu Dawida ulituj się nade mną – powinien wołać każdy człowiek, który ślepy jest na wszystkie wartości duchowe i nic poza tym w jego życiu się nie liczy.  Jezusie Synu Dawida ulituj się nade mną i przywróć wzrok mojej duszy – powinien wołać człowiek opętany przez różne nałogi – alkohol, narkotyki, pornografię, zło.      Jezusie Synu Dawida ulituj się nad nami i przywróć nam wzrok naszej duszy – powinniśmy wołać, gdy dokuczają nam pokusy i namiętności.  Gdy zżera nas pycha i nienawiść do  ludzi. Kiedy sami nic dobrego nie czynimy, a krytykujemy tych, którzy próbują coś dobrego uczynić. Przywróć nam Jezu wzrok duszy i spraw, abyśmy przestali być ślepcami duchowymi.

Bracia i Siostry w Chrystusie Panu!!!         

                    Jezus Chrystus, który nas najbardziej kocha, może nie tylko przywrócić wzrok naszym oczom, ale i duszy, która jest nieśmiertelna. Może nas uwolnić od ślepoty naszych grzechów, nałogów i utraty życia wiecznego. W tę IV Niedzielę Wielkiego Postu módlmy się do Chrystusa słowami żołnierza, który w czasie bitwy został zraniony w głowę i bał się utracić swoje oczy. „ Panie nie zabieraj mi światła moich oczu! Ale jeśli już taka jest Twoja wola, to zostaw mi przynajmniej światło umysłu. Jeśli zaś i tego chcesz mnie pozbawić, zostaw mi