„Oto Panna pocznie i porodzi Syna, i nazwie Go imieniem Emmanuel” (Iz. 7,14)
Umiłowani Bracia Kapłani, Siostry i Bracia w Chrystusie
Rozpoczynamy święty czas Adwentu i zarazem nowy, kolejny już w naszym życiu, rok liturgiczny. Stajemy na progu, który pragnę wspólnie wraz z Wami w dzisiejszą noc przekroczyć z imieniem Chrystusa na ustach. Przekraczając go zechciejmy wejść w „niewiadome” przepełnieni wiarą , nadzieją i miłością. Umocnieni Duchem Świętym, który towarzyszy nam od początku naszego życia.
Emmanuel – Bóg z nami
Mimo tego, że wielu z nas przeżyło w swoim życiu, wiele razy ten szczególny i święty czas, pozwólcie by Wasz Pasterz przybliżył Wam jeszcze raz, czym jest Adwent. Jak powinniśmy go przeżyć by nadchodzące święta Bożego Narodzenia stały się czasem świętej przemiany naszego ducha a nie jedynie okazją do zlaicyzowanej formy przeżywania symboli, które stają się w tej formie tylko pustymi i bezdusznymi.
Święty czas Adwentu jest najlepszym momentem by przygotować swoje życie wewnętrzne na przyjęcie Emmanuela – Boga z nami, Boga który kochając nas posyła swego Syna aby nas zbawił . Samo słowo adwent, oznaczające przyjście, niesie w sobie nadzieję niezwykłego spotkania, spotkania Boga z człowiekiem. Spotkania z którego ma się narodzić nadzieja na oswobodzenie z niewoli grzechu, z niewoli zła które paraliżuje ludzką egzystencję od chwili pierwszego buntu w raju.
Adwent to również rozpoczęcie realizacji tego jedynego w dziejach świata „fiat – niech się stanie” wypowiedzianego przez Maryję wobec archanioła Gabryela , który zwiastował Jej , że to właśnie dzięki Jej pokornemu posłuszeństwu, Bóg rozpocznie jedyny akt odkupienia z grzechu pierworodnego rodzaju ludzkiego, którego dokonał w tajemnicy wcielenia , narodzenia, męki i chwalebnego zmartwychwstania swojego Jednorodzonego Syna Jezusa Chrystusa.
Adwent jako oczekiwanie na przyjście Chrystusa, musi rodzić w ludzkich sercach radość, gdyż jest oczekiwaniem na przyjście samego Zbawiciela . Dlatego też Adwent nie jest czasem pokuty, jak przedstawiano go przez wieki, ile raczej czasem pobożnego, tęsknego a zarazem radosnego oczekiwania na Emmanuela – Boga z nami. Opuszczenie hymnu „Gloria” podczas liturgii eucharystycznej nie jest wyrazem pokuty, jak w Wielkim Poście, lecz raczej pobożnym znakiem wyczekiwania na niezwykłe wybrzmienie hymnu anielskiego, wyśpiewanego w Betlejem Judzkim w noc narodzenia Jezusa : “gloria in excelsis Deo” (Łk 2, 14).
To święty czas, który przepełnia niezwykłe bogactwo i głębia symboliki, która towarzyszy przeżywaniu świętej liturgii czasu Adwentu. Msze święte roratnie, świeca symbolizująca Maryję , wieniec adwentowy ze świecami które symbolizują odmierzanie czasu ludzkości idącej na spotkanie z Bogiem.
W przeżywaniu Adwentu dostrzegamy wiele analogii do naszego ludzkiego życia, które jest przecież oczekiwaniem na wypełnienie się obietnicy spotkania z Bogiem u kresu naszej pielgrzymiej wędrówki przez życie.
W czasie Adwentu każdorazowo przygotowujemy się na jeszcze lepsze przeżywanie tajemnicy Bożego Narodzenia ale również czas Adwentu to okazja w życiu każdego z nas, by przypomnieć sobie nauki przekazywane nam w Bożym objawieniu poczynając od proroków a znajdujące swe wypełnienie w Jezusie Chrystusie.
Bogactwo liturgii adwentowej dzieli czas oczekiwania na Pana na dwie części. Pierwsza obejmuje czas od pierwszej niedzieli Adwentu do 16 grudnia, gdy czytane są fragmenty proroctw starotestamentalnych zapowiadające powtórne przyjście Zbawiciela na końcu świata i przygotowujące nas do spotkania z Chrystusem Sędzią. W tej części nasze duchowe medytacje wiodą nas ku paruzji czyli ponownemu przyjściu Chrystusa na końcu czasów. Warto zwrócić uwagę na niezwykły układ adwentowych czytań mszalnych , w których znajdujemy pełne dramatyzmu nawoływania proroków zachęcających również nas do nawrócenia. Podkreślają również by pamiętać o zbliżającym się z każdym uderzeniem zegara kresem czasu i ostatecznego nastania Królestwa Bożego. W świętym czasie Adwentu Kościół ciągle przypomina o nadziei, jaka wiąże się z paruzją a czego wyrazem jest prawda zawarta w słowach powtarzanych podczas każdej Mszy świętej: „abyśmy zawsze wolni od grzechu i bezpieczni od wszelkiego nieszczęścia, pełni nadziei oczekiwali przyjścia naszego Pana Jezusa Chrystusa”.
Druga część Adwentu, od 17 do 24 grudnia, to czas bezpośredniego przygotowania do świąt Bożego Narodzenia. To tutaj przygotowujemy się do bezpośredniego przeżycia pamiątki narodzenia Chrystusa, przez które Bóg wypełnia wszystkie obietnice złożone w historii.
Drodzy Bracia Kapłani
Czas Adwentu przynosząc nowy rok liturgiczny unosi nasze serca również ku Duchowi Świętemu , któremu szczególnie pragniemy polecić wszystkie sprawy Kościoła ale i naszej codzienności . Pod pięknym hasłem : „Duch który umacnia naszą miłość” , które będzie nam towarzyszyło w pracy duszpasterskiej przez cały nowym rok liturgiczny , starajmy się by już nie tracić najmniejszej szansy na przybliżanie Boga tym do których zostaliśmy posłani. Niech więc nie braknie Wam sił na przygotowanie rekolekcji adwentowych, dni skupienia w rodzących się wspólnotach parafialnych. Przygotujcie wiernych na czyste przyjęcie Emmanuela w sakramencie pokuty. Niech piękna tradycja mszy świętych roratnich przepełnia wasze wspólnoty parafialne. Najcenniejszym zaś prezentem podczas tegorocznych świąt Bożego Narodzenia niech w naszych domach będą dary Ducha Świętego, którymi zostaniemy przepełnieni o ile prawdziwie i pobożnie przeżyjemy święty czas Adwentu. Takiego właśnie świętego przeżywania tego niezwykłego czasu Wam życzę i z serca Wam błogosławię . W imię +Ojca i +Syna i +Ducha Świętego. Amen
/ – / Biskup Adam Rosiek
W Pierwszą Niedzielę Adwentu Roku Pańskiego 2017
Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis