O babci i dziadku Jezusa w Ewangeliach nie znajdziemy zbyt wiele wiadomości, a właściwie prawie wcale. Większość ich historii zawierają zapisy apokryficzne, zwłaszcza “Protoewangelia Jakuba” oraz “Ewangelia Pseudo-Mateusza”. Niektórzy powiedzą, że to teksty na poły legendarne, ale w każdej legendzie może kryć się ziarno prawdy.
Ich imiona same w sobie są znaczące. Hebrajskie imię Anna oznaczało tyle, co “łaska”, zaś Joachim to “przygotowanie Panu”. Oboje przez wiele lat nie mogli mieć dzieci, o czym wspomina m.in. Piotr Skarga w “Żywotach świętych”:
“Na trzy części rozdzielili majętność swoją: jedną Kościołowi Bożemu i kapłanom dawali, drugą ubogim, a trzecią sami potrzeby swe opatrywali. Długo żyli bez potomstwa, żadnego owocem małżeństwa i dziatkami cieszyć się nie mogąc, przez co byli strapieni i smutni”
Joachim pragnął złożyć ofiarę w świątyni. Miał prawo, by składać ją jako pierwszy, ponieważ była największa, lecz kapłan zabronił mu tego, mówiąc, że “nie godzi się by ten, kto nie zrodził potomka w Izraelu, składał jako pierwszy swoje dary”. Wszyscy sprawiedliwi mieli potomstwo, lecz czterdziestoletni już Joachim nie mógł doczekać się potomka. Zawstydził się wtedy i uciekł na pustynię, gdzie pościł przez czterdzieści dni i czterdzieści nocy.
W tym czasie jego żona Anna lamentowała do Boga i śpiewała pieśni żałobne. Myślała, że jej mąż zginął, została wdową i opłakiwała swoją bezdzietność. Wtedy zjawił się anioł i oświadczył Annie, że urodzi dziecko, które “wzbudzi podziw po wszystkie czasy aż do końca świata”. W innej opowieści czytamy, że anioł zapowiedział, że rodzice dadzą córce na imię Maryja, i że będzie ona łaski pełna.
Joachim umarł bardzo wcześnie, gdy Maryja była jeszcze dzieckiem. Nie wiadomo natomiast, kiedy umarła Anna. Apokryfy mówią, że gdy Maryja została zaślubiona Józefowi, Anna odeszła w cień – jej rola w historii została już spełniona.
Ich kult sięga Ojców Kościoła, którzy powoływali się na treść apokryfów i to od Ojców bierze się tradycja rodziców Maryji. Liturgiczny obchód ku czci rodziców Maryi pojawił się najpierw na Wschodzie. Wprowadził go w 710 r. cesarz Justynian II pod tytułem “Poczęcie św. Anny”.
Na Zachodzie wprowadzono je późno. W Neapolu jest znane od X wieku. Juliusz II w 1522 r. rozszerzył je na cały Kościół i wyznaczył na 20 marca. Paweł V zniósł jednak to święto w 1568 r., opierając swoją decyzję na tym, że o rodzicach Maryi z ksiąg Pisma Świętego nic nie wiemy.
Przeważyła jednak opinia, że należy im się szczególna cześć. Dlatego Grzegorz XIII ponownie przywrócił święto Joachima i Anny 1584 r. Z tej okazji wyznaczył jako dzień pamięci 26 lipca. Papież św. Pius X w 1911 roku wprowadził osobno święto św. Joachima, wyznaczając dzień pamiątki na 16 sierpnia. Św. Anna miała nadal swoje święto dnia 26 lipca. Reforma liturgiczna z roku 1969 połączyła na nowo imiona obojga pod datą 26 lipca.
Obrani zostali za szczególnych patronów rodziny. Dostrzegano też w nich ludzi sprawiedliwych, uczciwych, wytrwałych, pełnych ufności i wiary w spełnienie Bożej obietnicy. Można w nich widzieć szczególnych patronów małżeństw, które nie mogą doczekać się potomstwa.
Naprawdę dobrze napisane. Wielu autorom wydaje się, że mają odpowiednią wiedzę na ten temat, ale niestety tak nie jest. Stąd też moje pozytywne zaskoczenie. Powinienem dać lajka za Twój trud. Zdecydowanie będę polecał to miejsce i często tu zaglądał aby zobaczyć nowe artykuły.