Dzisiejsze święto Ofiarowania Pańskiego ma swoje korzenie w prawie mojżeszowym ofiarowania pierworodnego Syna Bogu.
Zgodnie z nakazem bożym „…… oddasz wszelkie pierwociny łona matki dla Pana i wszelki pierwszy płód bydła, jaki będzie u ciebie; co jest rodzaju męskiego, należy do Pana.” (Wj 13:12), każda rodzina miała obowiązek przedstawić pierworodnego Syna Bogu jako ofiarę . Oczywiście, że dzieci nie zabijano i nie składano w ofierze, ale wykupywano je ofiarą ze zwierząt. Najubożsi składali w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie. I tak też postąpiła pobożna rodzina z Nazaretu.
Chrystus ofiarowany w świątyni staje się według słów Symeona „światłem na oświecenie pogan”.
W Ewangelii św. Jana Chrystus jest „światłem prawdziwym”, które oświeca każdego człowieka przychodzącego na ten świat. Co znaczą jednak te słowa w mojej codzienności, w moim zmaganiu się z kłopotami, chorobą, problemami w mojej pracy, w rodzinie, w moim domu.
Co znaczy, że Chrystus ma być światłem mojego życia.
Światło jest po to, aby oświecało, abym lepiej widział, abym lepiej sensowniej żył.
Aby moje oczy ujrzały sens i znaczenie mojego życia i mojej śmierci.
Światło jest także po to, abym dojrzał gdzie jest ostateczny cel mojego życia, abym przy pomocy tego światła „moje oczy ujrzały Zbawiciela” w przeciwnym wypadku będę błądził po omacku i żył w ciemnościach. Tym światłem jest Chrystus.
W Polsce święto Ofiarowania Pańskiego ma charakter wybitnie maryjny. Polacy widzą w Maryi tę, która sprowadziła na ziemię niebiańskie Światło i która nas tym światłem broni i osłania od wszelkiego zła. Dlatego często brano do ręki gromnicę, zwłaszcza w niebezpieczeństwach i grożącej śmierci. Niegdyś wielkim wrogiem domów były burze a zwłaszcza pioruny, który zapalały i niszczyły domostwa przeważnie wówczas drewniane. Właśnie od nich miała strzec domy świeca poświęcona w święto Ofiarowania Chrystusa. Gromnice wręczano również konającym, aby chronić ich przed napaścią złych duchów.
Kościół powszechny dzisiaj obchodzi ustanowiony przez Jana Pawła II dzień życia konsekrowanego – poświęcony modlitwie za osoby, które oddały swoje życie na służbę Bogu w zakonach czynnych i kontemplacyjnych i dlatego w dniu dzisiejszym nie powinniśmy zapominać o modlitwie w ich intencji a także o nowe i święte powołania zakonne. Oby nie zabrakło tych, którzy pragną ofiarować się Bogu na wyłączność, jak Jezus dzisiaj w świątyni ofiarowany. Aby zawsze byli w tym co należy do Ojca, a gorliwość o dom Boży ich pochłaniała.
ks. Roman
Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis