Dar MĄDROŚCI
1) Ujawnia prawdziwy sens życia, uzdalnia do tego, że człowiek potrafi przeżywać swoje życie w świetle ostatecznego celu, tj. spotkania z Bogiem po śmierci; ukierunkowuje serce i działanie ku Bogu. Dzięki temu chrześcijanin zawsze ma poczucie sensu życia, nawet jeżeli z tym życiem związane są jakieś próby, przeciwności, cierpienia czy krzyże. Dzięki darowi Mądrości chrześcijanin dokonując w swoim życiu wyborów, stawia sobie pytanie: Czy to, co zamierzam czynić, przybliży mnie do Boga, bardziej mnie z Bogiem zjednoczy? Jest to pytanie podstawowe, gdyż uczeń Jezusa Chrystusa nie podejmuje kroków, które miałyby oddalić go od Boga. Nie będzie zabiegał o dobra materialne, o sławę czy o władzę, gdyby miało się okazać, że musi to robić kosztem drugiego człowieka.
2) Ukierunkowuje myślenie na Pana Boga, uzdalnia do patrzenia na stworzenia i świat w sposób, jak to robi Bóg, czyli z miłością; zaszczepia miłość do tego, co miłuje Pan Bóg oraz nienawiść do grzechu i zła. Wysiłek związany z pracą z darem Mądrości pozwala odkryć prawdziwy obraz Boga i Jego stworzenia, prawdziwy obraz drugiego człowieka i siebie samego. Chrześcijanin potrafi zobaczyć całe piękno świata, piękno człowieka, potrafi spojrzeć na siebie z miłością. Pomimo tego, że pewne zachowania ludzkie mogą go denerwować, drażnić czy smucić, nie przeszkadza mu to w dostrzeganiu całego bogactwa stworzenia, pozwala mu przeżywać drugiego człowieka, także siebie samego, jako kogoś niezwykle obdarowanego, wielkiego, godnego szacunku, czci, jako kogoś, kogo nie można nie kochać! W tym spojrzeniu Bożym na rzeczywistość ziemską łatwiej jest zrozumieć sens krzyża.
W Liście św. Pawła do Koryntian czytamy: “My głosimy Chrystusa ukrzyżowanego, który jest zgorszeniem dla Żydów, a głupstwem dla pogan, dla tych zaś, którzy są powołani (…), mocą i mądrością Bożą” (1 Kor 1, 23-24). Dar Mądrości można rozwijać przez:
1) Jego pragnienie, cenienie, miłowanie, szukanie mądrości (“Ją to pokochałem, jej od młodości szukałem, pragnąłem ją sobie wziąć za oblubienicę i stałem się miłośnikiem jej piękna” – Mdr 8,2).
2) Proszenie o ten dar. W Liście św. Jakuba czytamy: “Jeśli zaś komuś z was brakuje mądrości, niech prosi o nią Boga, który daje wszystkim chętnie i nie wymawiając; a na pewno ją otrzyma” (1 Jk 1,5).
3) Przyjęcie go w pokorze, przez otwarcie się na łaskę i odrzucenie zmysłowości (“Człowiek zmysłowy bowiem nie pojmuje tego, co jest z Bożego Ducha. Głupstwem mu się to wydaje i nie może tego poznać, bo tylko duchem można to rozsądzić” – 1 Kor 2,14). We współczesnym świecie działanie większości ludzi sprowadza się głównie do rzeczy zmysłowych: dbają oni o to, żeby mieli co jeść, pić, mniej natomiast troszczą się o potrzeby psychiczne. Są też zupełnie zablokowani i nieczuli na świat wartości duchowych. Trzeba niezwykłej cierpliwości, a jednocześnie umiejętności pokazania takim ludziom, że ten świat, ta filozofia życiowa którą przyjęli, prowadzi do śmierci, że przyjemność, radość, której doświadczają, nie ma żadnych perspektyw.
Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis